Σε σένα... με την ευχή να είσαι καλά όπου και να'σαι... όπου κι αν πας... και την ελπίδα... να θυμάσαι... και να αγαπάς!...
***************
Ήτανε μια μέρα σαν και σήμερα... Παραμονή... Η δική μας η παραμονή...
Εκείνος με την παρέα του... κι εγώ με τη δική μου.... μέχρι που συναντήθηκαν οι ματιές μας... Δεν το πολυκατάλαβα πώς βρεθήκαμε απομακρυσμένοι από τις παρέες μας να μιλάμε για εντελώς άσχετα και ασυνάρτητα πράγματα και να χαζογελάμε περπατώντας σ'εκείνον τον όμορφο πεζόδρομο δίπλα στην ακρογυαλιά...
Περπατούσαμε στον πεζόδρομο και θυμάμαι, παρατηρώντας το συνδυασμό της νύχτας, της θάλασσας και της ακρογιαλιάς, μου 'ρθε ο ρομαντισμός μου και σχολίασα φωναχτά:
"....ο τέλειος έρωτας!!!...
...η ένωση του νερού με την ξηρά, με το χάιδεμα του κύματος πάνω στην άμμο, στο ακρογιάλι μέσα σε μια νύχτα φεγγαρολουσμένη όλο μυστήριο... μαγεία... ομορφιά.... Αγνός Έρωτας... αθωότητα... φύση!!!..."
Συνεχίσαμε να περπατάμε, πλέον αγκαλιασμένοι για να ξεγελάσουμε και λίγο την χειμωνιάτικη ψύχρα. Κι όσο από φλόγα ...υπήρχε άφθονη ανάμεσα μας!....έτσι ξαφνικά... έτσι από το πουθενά...!
Σαν προχωρούσαμε βρήκαμε κάτι κρεβατάκια κάποιου ξενοδοχείου και πήγαμε να ...αράξουμε! Καθήσαμε κι οι δυο σε ένα κρεβατάκι. Εκείνος ξάπλωσε κι εγώ ήμουν από πάνω του, καθισμένη στο παγκάκι και γυρμένη στο στήθος του ...κουλουριασμένη μέσα στη ζεστή αγκαλιά του...
Εκεί που μιλούσαμε ...χωρίς να το καταλάβω πώς έγινε ...ήρθε το φιλί....
Μπορεί να το επιδίωξα εγώ ...μπορεί εκείνος.... κι οι δυο ποθούσαμε αυτή την επισφράγιση του "δεσμού" μας με αυτό το φιλί....
Ήταν, θυμάμαι, λίγο διστακτικός... δοκίμασε να χρησιμοποιήσει γλώσσα... εγώ δεν αντίδρασα ούτε θετικά ούτε αρνητικά... ούτε και αποτραβήχτηκα, αλλά αυτός δε συνέχισε, σαν από φόβο ότι θα αντιδρούσα αρνητικά και θα χαλούσε η μαγεία, θα χανόταν η φλόγα του πάθους που μας κατέκλυζε εκείνη την κρίσιμη στιγμή....
Συνέχισε να με φιλά με κάποια ευαισθησία και παράλληλα με ένα πάθος που με τρέλαινε....
Ήταν ένα φιλί τόσο ανάλαφρο όσο η επαφή του ελαφρού ανέμου με τα πέταλα των λουλουδιών. Κι ανταποκρινόμουν κι εγώ σ'αυτό το τρελό και συνάμα όμορφο παιχνίδι των χειλιών μας...
Τη μια, τα χείλη του αγκάλιαζαν το πάνω μου χείλος, την άλλη το κάτω μου χείλος... Βρισκόμασταν και ζούσαμε πραγματικά στιγμές εκστασιασμού, αισθησιασμού και πάθους που με "τρέλαιναν ...αφόρητα"....
Σ'αυτό τον τρελό χορό των χειλιών μας μπήκαν και τα χέρια του μ'ένα μαγικό ρυθμό... Άρχισε να μ'αγκαλιάζει και παράλληλα να με χαϊδεύει στα μαλλιά - βύθιζε τα δάκτυλα του μέσα στα μαλλιά μου λες και γνώριζε ότι θα με τρέλαινε - παράλληλα με ένα πάθος και με στοργή.
Συνέχισε να με χαϊδεύει ανάλαφρα κάτω, χαμηλά στους γοφούς (στην έξω πλευρά) πάνω από τη φούστα. Το άγγιγμα του ήταν τόσο απαλό που νόμιζες ότι με χάιδευε με φτερό ή με πούπουλο... Ακολούθως, με την ίδια τρυφερότητα και απαλότητα το χέρι του μεταφέρθηκε στην κόψη της μέσης μου κι έδειχνε να προχωρούσε με δισταγμό προς τα πάνω... (αν και δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι'αυτό)
Νομιζόμενη κάτι τέτοιο αντίδρασα κι είπα "Όχι πιο πάνω"... Σεβάστηκε την επιθυμία μου και με καθησύχασε ότι είναι εντάξει και να μην ανησυχούσα και δε θα προχωρούσε πιο πάνω...
Συνεχίσαμε σ'αυτό τον τρελό ρυθμό, αργό και τόσο σαγηνευτικό, γι'αρκετή ώρα, και μάλιστα χωρίς να σταματήσουν τα χείλη του το μπλέξιμο ανάμεσα στα δικά μου. Ζούσαμε κι οι δυο μας ένα πάθος τόσο ξεχωριστό και τόσο ..."παραδεισένιο"....
Γίναμε κι εμείς σαν τη θάλασσα... το κύμα... και τον έρωτά τους με την ακτή... το όμορφο ακρογιάλι....
Αλλάξαμε θέση.... πήγα εγώ από κάτω... ξάπλωσα στο κρεβατάκι κι έγυρε πάνω μου....
Ένιωθε νύστα... το ίδιο κι εγώ... Ήρθε ο θεός "ύπνος" προσπαθώντας να πάρει τη θέση του "έρωτα" εκείνης της στιγμής. Λέγαμε να σηκωθούμε αλλά το πάθος κι ο πόθος του ενός για τον άλλο δε μας άφηναν.
Αστειεύτηκε μάλιστα λέγοντας ότι θα τον έπαιρνε ο ύπνος στην επιστροφή καθώς θα οδηγούσε για το σπίτι του, αλλά τίποτα...
Συνεχίζαμε κι οι δυο την τρελή επαφή των χειλιών μας που προσπαθούσαν να εξερευνήσουν το κάθε ζευγάρι χειλιών, τα χείλη του άλλου, από τη μια γωνιά έως την άλλη...
Η ώρα ήταν περασμένες 3 όταν φύγαμε... Περπατούσαμε αγκαλιασμένοι σφιχτά, μεθυσμένοι από έρωτα κι αστειευόμασταν...
Να μας άκουγε κανείς, ο τρόπος που μιλούσαμε ο ένας στον άλλο, θα φάνταζε με τη σχέση αγάπης και στοργής μιας μάνας με το μωρό της...
Παράλληλα εγώ, ζούσα εκστασιασμένη ακόμα, από το φιλί μας... Βρισκόμουν μέσα στην αγκαλιά του κι ένιωθα μια αγαλλίαση ...μια σιγουριά και μια ευχαρίστηση... Ικανοποίηση που τελικά τα συναισθήματα του δείχνουν να είναι αμοιβαία με τα δικά μου....
Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και δεν ήθελα να βγω απ'την αγκαλιά του...
Στο μεταξύ έδειχνε νυσταγμένος και τον έβαλα να υποσχεθεί πως σε περίπτωση που ένιωθε νύστα σαν οδηγούσε, να σταματήσει το αυτοκίνητο μέχρι να του περάσει... Έτσι είχαμε συμφωνήσει......
Εκατό μέτρα πριν φτάσουμε στο σπίτι μου σταμάτησε τ'αμάξι... μου έκλεψε ένα φιλί των δύο δευτερολέπτων... για να καληνυχτίσουμε ο ένας τον άλλο... και μου ευχήθηκε το πιο όμορφο ...το πιο υπέροχο.... το πιο γλυκό....
"Καλή μας χρονιά!"
Μετά ...στο σπίτι ...πού να με πάρει ο ύπνος... Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω κατά πόσον, όλα αυτά που έζησα λίγες ώρες νωρίτερα ήταν πραγματικά ή ήταν νοερά ...δημιουργήματα της φαντασίας μου.
Κι όμως... ήταν πραγματικότητα το ζεστό και φλογερό του φιλί καθώς και το χάιδεμα με τ'ανάλαφρο του χέρι....
***************
Κάποιες στιγμές... έρχονται έτσι απλά στο συναπάντημα του χρόνου και μέσα τους περικλείουν μια τέτοια μαγεία που οι λιγοστές λέξεις είναι πολύ μικρές για να περιγράψουν το συναίσθημα και το βίωμα....
Σας εύχομαι να ζείτε τέτοιες στιγμές πάντοτε και να τις δέχεστε να έρχονται στη ζωή σας!
Καλή μας χρονιά φίλοι μου!....
© Αριάνα ®
