Κι όμως ...η μικρή δεν ήταν σαν όλα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της.... Πού την έψαχνες πού την έβρισκες... με τα αγόρια να κάνει παρέα.... πότε να παίζει μπάλα.... Μα ναι... Ποδόσφαιρο κανονικό.... Και μάλιστα ήταν ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας τους! Να κάνει φιγούρες με τακουνάκια, να σταματάει τη μπάλα με το στήθος.... να τρέχει από τη μια άκρη του γηπέδου μέχρι την άλλη για να προλάβει την μπάλα να μην μπει στο τέρμα (εν ανάγκη μεταμορφωνόταν από επιθετικός σε αμυντικό...).
Κάποιες φορές καταδεχόταν να παίξει και με τα κοριτσάκια της ηλικίας της... σχοινάκι.... μήλο.... λάστιχο*.... αεικίνητο παιδί.... δεν καθόταν λεπτό....
Και φυσικά το αγαπημένο της παιχνίδι.... το κυνηγητό... αγριοκάτσικο τη φωνάζανε οι φίλες της... και της άρεσε να τρέχει να πειράζει τα αγόρια και τα κορίτσια παίζοντας "μπατσάκια"... και μετά να τρέχουν να της ανταποδώσουν και να μην μπορούν να την φτάσουν....
Ξάφνου.... ένα καλοκαίρι.... σταμάτησε....
Απομονώθηκε... κι εκεί που δεν καθόταν ούτε λεπτό παρέμενε μαζεμένη....
Περίεργα πράγματα ένιωθε να της συμβαίνουν....
Το κορμί της άλλαζε... δεν ήταν δικό της πλέον....
Δεν ένιωθε άνετα να τρέχει και να παίζει ποδόσφαιρο γιατί πονούσε το στήθος της... ακόμα και λάστιχο αδυνατούσε να παίξει... γιατί αισθανόταν ότι έχει ένα σώμα που δεν είναι δικό της και την ....εμπόδιζε...
Μονολογούσε κι απορούσε....
"Γιατί να μου συμβαίνει αυτό... Το ξέρω ότι τα κορίτσια γίνονται γυναίκες όταν μεγαλώνουν και μεγαλώνει και το στήθος τους... αλλά γιατί σε μένα.... Ήθελα πολύ να είμαι αγόρι... Να μην έχω ν'αντιμετωπίσω τέτοια προβλήματα... Όλοι με κοροϊδεύουν τώρα .... Αααααχχχχχχχ!!!!!"
Θυμάται τον εαυτό της σε στιγμές που μαζεύονταν με τις φίλες της και καθόντουσαν και παρακολουθούσαν τις γυναίκες που περνούσαν απ'το δρόμο και γελούσαν με το θέαμα του στήθους καθώς κουνιέται όταν οι γυναίκες αύξαναν το βήμα τους ή έτρεχαν να προλάβουν έγκαιρα το λεωφορείο... κλπ.... Πραγματικά ήταν πολύ αστείο το θέαμα.... Ένας όγκος εκεί πέρα να κουνιέται αλλοπρόσαλλα.... κι όσο πιο μεγάλος ο όγκος τόσο πιο πολύ....
Δεν ήθελε να βιώσει αυτή την αλλαγή....
Την ένιωθε ξένη προς αυτήν...
Κι όμως... ο καιρός πλησίαζε για να γνωρίσει η μικρή Μελίνα την πραγματική της φύση... Να της πει τα μυστικά της..... Να την αγαπήσει και να αφεθεί να την οδηγήσει στο δικό της το δρόμο....
Μέσα σε ένα καλοκαίρι ...μα ναι... κι όμως.... τρεις μήνες σ'αυτές τις ηλικίες μπορούν να είναι αρκετοί για να μεταμορφώσουν το κορμί ενός κοριτσιού σε φιγούρα που θυμίζει κάτι από γυναίκα.... και φυσικά λέω θυμίζει γιατί επέρχονται κι άλλες αλλαγές μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση αυτή... αλλά σοφά η φύση μας εποίησε... και μας δίνει χρόνο να της κατανοούμε και να τις αποδεχόμαστε...
Λίγα χρόνια μετά η μικρή Μελίνα μεγάλωσε... ερωτεύτηκε.... αγάπησε.... αγαπήθηκε.... μα πάνω απ'όλα αγάπησε τη φύση της.... κι αυτοί οι "όγκοι" (έτσι περιέγραφε σαν παιδί το στήθος της - μέχρι να το αποδεχθεί).... έγιναν το δώρο που της έκανε η φύση και ένιωσε να καταλαβαίνει το μεγαλείο αυτού του δώρου όταν θήλασε το πρώτο της παιδάκι!....
Φυσικά, μιλώντας μαζί της σήμερα εξομολογείται...
"Κι όμως το στήθος μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης μου, του είναι μου.... Ομολογώ ότι μικρή τα παιδιά με κορόιδευαν κι αισθανόμουν κι άσχημα τότε γι'αυτό.... αλλά το παράδοξο είναι πως μεγαλώνοντας ένιωσα το ίδιο το στήθος να γίνεται αντικείμενο πόθου... χα!... τι ειρωνεία η ρόδα της ζωής...
Για μένα το στήθος είναι η εκδήλωση της θηλυκότητας πλέον.
Νιώθω γυναίκα όταν αισθάνομαι το σύντροφο μου να με αγαπά και να με ποθεί... ποθώντας παράλληλα και εκδηλώνοντας τον πόθο του με ένα χάδι ή με ένα φιλί ...αγαπώντας και το στήθος μου μαζί μ'εμένα...
Αισθάνθηκα τη θηλυκή μου φύση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια όταν βίωσα το δέσιμο του παιδιού μέσα από τον θηλασμό....
Είμαι γυναίκα.... και αγαπώ την γυναικεία μου φύση.... Αυτές τις δυο βουνοκορφές που έχουν γίνει εκδηλώσεις πόθου και αγάπης... εκδηλώσεις τρυφερότητας και στοργής.... Δεν έχει σημασία το μέγεθος αλλά το σύμβολο και η μεγαλοπρέπεια της ίδιας της φύσης που εκδηλώνεται μέσα από αυτές τις δυο πανέμορφες βουνοκορφές"
Και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται.... κάπως έτσι....
Θα είναι ιδιαίτερη η χαρά μου να μοιραστείτε μαζί μας το τρόπο που βιώσατε τη δική σας μεταμόρφωση... και αποδοχή της φύσης σας!
* Λάστιχο: Το λάστιχο είχε τις δύο άκρες ενωμένες και είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να τεντώνει τουλάχιστον 1 μέτρο. Δυο ατομα, τοποθετούσαν το λαστιχο στα πόδια τους, πρωτα με ανοιχτά πόδια, και το κάθε φορά που ξεπερνιόταν το εμπόδιο ανέβαινε το επίπεδο δυσκολίας ανά ύψος ως εξής στον αστράγαλο -> γόνατο -> μπούτι -> και για όσους ήθελαν να δοκιμάσουν και στο λαιμό. Μετά με κλειστά ποδιά για να ανέβει το επίπεδο δυσκολίας, με την ίδια σειρα. Και τέλος να περαστεί το λάστιχο στο ένα πόδι ώστε η σχισμή που θα κάνει θα είναι πολύ μικρή. Εσύ έπρεπε, να κάνεις μια σειρά από κινήσεις, για να περάσεις στην επόμενη και κάθε φορά δυσκολότερη φάση του παιχνιδιού. Οι κινήσεις ήταν : Με μια κίνηση, έπρεπε να πηδήξεις και να τοποθετηθεί το ένα πόδι στη σχισμή του λάστιχου και το άλλο έξω (εύκολο στα δυο πόδια, δύσκολο στο ένα και ακόμα δυσκολότερο όσο το λάστιχο τοποθετείτε ψηλότερα), μετά με δεύτερο πήδημα, έπρεπε να μπει το άλλο πόδι στη σχισμή και το άλλο απ'έξω. Τέλος με τρίτο πηδηματάκι, και τα δυο πόδια μεσα, και τέλος έξω και τα δύο πόδια έπρεπε να είναι ανοιχτά και αναμεσα τους να είναι και οι δύο άκρες του λαστιχου και η σχισμή.
© Αριάνα ®
Και φυσικά το αγαπημένο της παιχνίδι.... το κυνηγητό... αγριοκάτσικο τη φωνάζανε οι φίλες της... και της άρεσε να τρέχει να πειράζει τα αγόρια και τα κορίτσια παίζοντας "μπατσάκια"... και μετά να τρέχουν να της ανταποδώσουν και να μην μπορούν να την φτάσουν....
Απομονώθηκε... κι εκεί που δεν καθόταν ούτε λεπτό παρέμενε μαζεμένη....
Περίεργα πράγματα ένιωθε να της συμβαίνουν....
Το κορμί της άλλαζε... δεν ήταν δικό της πλέον....
Δεν ένιωθε άνετα να τρέχει και να παίζει ποδόσφαιρο γιατί πονούσε το στήθος της... ακόμα και λάστιχο αδυνατούσε να παίξει... γιατί αισθανόταν ότι έχει ένα σώμα που δεν είναι δικό της και την ....εμπόδιζε...
Μονολογούσε κι απορούσε....
"Γιατί να μου συμβαίνει αυτό... Το ξέρω ότι τα κορίτσια γίνονται γυναίκες όταν μεγαλώνουν και μεγαλώνει και το στήθος τους... αλλά γιατί σε μένα.... Ήθελα πολύ να είμαι αγόρι... Να μην έχω ν'αντιμετωπίσω τέτοια προβλήματα... Όλοι με κοροϊδεύουν τώρα .... Αααααχχχχχχχ!!!!!"
Θυμάται τον εαυτό της σε στιγμές που μαζεύονταν με τις φίλες της και καθόντουσαν και παρακολουθούσαν τις γυναίκες που περνούσαν απ'το δρόμο και γελούσαν με το θέαμα του στήθους καθώς κουνιέται όταν οι γυναίκες αύξαναν το βήμα τους ή έτρεχαν να προλάβουν έγκαιρα το λεωφορείο... κλπ.... Πραγματικά ήταν πολύ αστείο το θέαμα.... Ένας όγκος εκεί πέρα να κουνιέται αλλοπρόσαλλα.... κι όσο πιο μεγάλος ο όγκος τόσο πιο πολύ....
Δεν ήθελε να βιώσει αυτή την αλλαγή....
Την ένιωθε ξένη προς αυτήν...
Κι όμως... ο καιρός πλησίαζε για να γνωρίσει η μικρή Μελίνα την πραγματική της φύση... Να της πει τα μυστικά της..... Να την αγαπήσει και να αφεθεί να την οδηγήσει στο δικό της το δρόμο....
Μέσα σε ένα καλοκαίρι ...μα ναι... κι όμως.... τρεις μήνες σ'αυτές τις ηλικίες μπορούν να είναι αρκετοί για να μεταμορφώσουν το κορμί ενός κοριτσιού σε φιγούρα που θυμίζει κάτι από γυναίκα.... και φυσικά λέω θυμίζει γιατί επέρχονται κι άλλες αλλαγές μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση αυτή... αλλά σοφά η φύση μας εποίησε... και μας δίνει χρόνο να της κατανοούμε και να τις αποδεχόμαστε...
Λίγα χρόνια μετά η μικρή Μελίνα μεγάλωσε... ερωτεύτηκε.... αγάπησε.... αγαπήθηκε.... μα πάνω απ'όλα αγάπησε τη φύση της.... κι αυτοί οι "όγκοι" (έτσι περιέγραφε σαν παιδί το στήθος της - μέχρι να το αποδεχθεί).... έγιναν το δώρο που της έκανε η φύση και ένιωσε να καταλαβαίνει το μεγαλείο αυτού του δώρου όταν θήλασε το πρώτο της παιδάκι!....
Φυσικά, μιλώντας μαζί της σήμερα εξομολογείται...
"Κι όμως το στήθος μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης μου, του είναι μου.... Ομολογώ ότι μικρή τα παιδιά με κορόιδευαν κι αισθανόμουν κι άσχημα τότε γι'αυτό.... αλλά το παράδοξο είναι πως μεγαλώνοντας ένιωσα το ίδιο το στήθος να γίνεται αντικείμενο πόθου... χα!... τι ειρωνεία η ρόδα της ζωής...
Για μένα το στήθος είναι η εκδήλωση της θηλυκότητας πλέον.
Νιώθω γυναίκα όταν αισθάνομαι το σύντροφο μου να με αγαπά και να με ποθεί... ποθώντας παράλληλα και εκδηλώνοντας τον πόθο του με ένα χάδι ή με ένα φιλί ...αγαπώντας και το στήθος μου μαζί μ'εμένα...
Αισθάνθηκα τη θηλυκή μου φύση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια όταν βίωσα το δέσιμο του παιδιού μέσα από τον θηλασμό....
Είμαι γυναίκα.... και αγαπώ την γυναικεία μου φύση.... Αυτές τις δυο βουνοκορφές που έχουν γίνει εκδηλώσεις πόθου και αγάπης... εκδηλώσεις τρυφερότητας και στοργής.... Δεν έχει σημασία το μέγεθος αλλά το σύμβολο και η μεγαλοπρέπεια της ίδιας της φύσης που εκδηλώνεται μέσα από αυτές τις δυο πανέμορφες βουνοκορφές"
Και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται.... κάπως έτσι....
Θα είναι ιδιαίτερη η χαρά μου να μοιραστείτε μαζί μας το τρόπο που βιώσατε τη δική σας μεταμόρφωση... και αποδοχή της φύσης σας!
* Λάστιχο: Το λάστιχο είχε τις δύο άκρες ενωμένες και είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να τεντώνει τουλάχιστον 1 μέτρο. Δυο ατομα, τοποθετούσαν το λαστιχο στα πόδια τους, πρωτα με ανοιχτά πόδια, και το κάθε φορά που ξεπερνιόταν το εμπόδιο ανέβαινε το επίπεδο δυσκολίας ανά ύψος ως εξής στον αστράγαλο -> γόνατο -> μπούτι -> και για όσους ήθελαν να δοκιμάσουν και στο λαιμό. Μετά με κλειστά ποδιά για να ανέβει το επίπεδο δυσκολίας, με την ίδια σειρα. Και τέλος να περαστεί το λάστιχο στο ένα πόδι ώστε η σχισμή που θα κάνει θα είναι πολύ μικρή. Εσύ έπρεπε, να κάνεις μια σειρά από κινήσεις, για να περάσεις στην επόμενη και κάθε φορά δυσκολότερη φάση του παιχνιδιού. Οι κινήσεις ήταν : Με μια κίνηση, έπρεπε να πηδήξεις και να τοποθετηθεί το ένα πόδι στη σχισμή του λάστιχου και το άλλο έξω (εύκολο στα δυο πόδια, δύσκολο στο ένα και ακόμα δυσκολότερο όσο το λάστιχο τοποθετείτε ψηλότερα), μετά με δεύτερο πήδημα, έπρεπε να μπει το άλλο πόδι στη σχισμή και το άλλο απ'έξω. Τέλος με τρίτο πηδηματάκι, και τα δυο πόδια μεσα, και τέλος έξω και τα δύο πόδια έπρεπε να είναι ανοιχτά και αναμεσα τους να είναι και οι δύο άκρες του λαστιχου και η σχισμή.
© Αριάνα ®
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου