Μια διαφορετική Παραμονή Πρωτοχρονιάς....(© Αριάνα ® )

Σε σένα... με την ευχή να είσαι καλά όπου και να'σαι... όπου κι αν πας... και την ελπίδα... να θυμάσαι... και να αγαπάς!...

***************

Ήτανε μια μέρα σαν και σήμερα... Παραμονή... Η δική μας η παραμονή... 

Εκείνος με την παρέα του... κι εγώ με τη δική μου.... μέχρι που συναντήθηκαν οι ματιές μας... Δεν το πολυκατάλαβα πώς βρεθήκαμε απομακρυσμένοι από τις παρέες μας να μιλάμε για εντελώς άσχετα και ασυνάρτητα πράγματα και να χαζογελάμε περπατώντας σ'εκείνον τον όμορφο πεζόδρομο δίπλα στην ακρογυαλιά...

Περπατούσαμε στον πεζόδρομο και θυμάμαι, παρατηρώντας το συνδυασμό της νύχτας, της θάλασσας και της ακρογιαλιάς, μου 'ρθε ο ρομαντισμός μου και σχολίασα φωναχτά:

"....ο τέλειος έρωτας!!!...

...η ένωση του νερού με την ξηρά, με το χάιδεμα του κύματος πάνω στην άμμο, στο ακρογιάλι μέσα σε μια νύχτα φεγγαρολουσμένη όλο μυστήριο... μαγεία... ομορφιά.... Αγνός Έρωτας... αθωότητα... φύση!!!..."

Συνεχίσαμε να περπατάμε, πλέον αγκαλιασμένοι για να ξεγελάσουμε και λίγο την χειμωνιάτικη ψύχρα. Κι όσο από φλόγα ...υπήρχε άφθονη ανάμεσα μας!....έτσι ξαφνικά... έτσι από το πουθενά...!

Σαν προχωρούσαμε βρήκαμε κάτι κρεβατάκια κάποιου ξενοδοχείου και πήγαμε να ...αράξουμε! Καθήσαμε κι οι δυο σε ένα κρεβατάκι. Εκείνος ξάπλωσε κι εγώ ήμουν από πάνω του, καθισμένη στο παγκάκι και γυρμένη στο στήθος του ...κουλουριασμένη μέσα στη ζεστή αγκαλιά του...

Εκεί που μιλούσαμε ...χωρίς να το καταλάβω πώς έγινε ...ήρθε το φιλί....

Μπορεί να το επιδίωξα εγώ ...μπορεί εκείνος.... κι οι δυο ποθούσαμε αυτή την επισφράγιση του "δεσμού" μας με αυτό το φιλί....

Ήταν, θυμάμαι, λίγο διστακτικός... δοκίμασε να χρησιμοποιήσει γλώσσα... εγώ δεν αντίδρασα ούτε θετικά ούτε αρνητικά... ούτε και αποτραβήχτηκα, αλλά αυτός δε συνέχισε, σαν από φόβο ότι θα αντιδρούσα αρνητικά και θα χαλούσε η μαγεία, θα χανόταν η φλόγα του πάθους που μας κατέκλυζε εκείνη την κρίσιμη στιγμή....

Συνέχισε να με φιλά με κάποια ευαισθησία και παράλληλα με ένα πάθος που με τρέλαινε....

Ήταν ένα φιλί τόσο ανάλαφρο όσο η επαφή του ελαφρού ανέμου με τα πέταλα των λουλουδιών. Κι ανταποκρινόμουν κι εγώ σ'αυτό το τρελό και συνάμα όμορφο παιχνίδι των χειλιών μας...

Τη μια, τα χείλη του αγκάλιαζαν το πάνω μου χείλος, την άλλη το κάτω μου χείλος... Βρισκόμασταν και ζούσαμε πραγματικά στιγμές εκστασιασμού, αισθησιασμού και πάθους που με "τρέλαιναν ...αφόρητα"....

Σ'αυτό τον τρελό χορό των χειλιών μας μπήκαν και τα χέρια του μ'ένα μαγικό ρυθμό... Άρχισε να μ'αγκαλιάζει και παράλληλα να με χαϊδεύει στα μαλλιά - βύθιζε τα δάκτυλα του μέσα στα μαλλιά μου λες και γνώριζε ότι θα με τρέλαινε - παράλληλα με ένα πάθος και με στοργή.

Συνέχισε να με χαϊδεύει ανάλαφρα κάτω, χαμηλά στους γοφούς (στην έξω πλευρά) πάνω από τη φούστα. Το άγγιγμα του ήταν τόσο απαλό που νόμιζες ότι με χάιδευε με φτερό ή με πούπουλο... Ακολούθως, με την ίδια τρυφερότητα και απαλότητα το χέρι του μεταφέρθηκε στην κόψη της μέσης μου κι έδειχνε να προχωρούσε με δισταγμό προς τα πάνω... (αν και δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι'αυτό)

Νομιζόμενη κάτι τέτοιο αντίδρασα κι είπα "Όχι πιο πάνω"... Σεβάστηκε την επιθυμία μου και με καθησύχασε ότι είναι εντάξει και να μην ανησυχούσα και δε θα προχωρούσε πιο πάνω...

Συνεχίσαμε σ'αυτό τον τρελό ρυθμό, αργό και τόσο σαγηνευτικό, γι'αρκετή ώρα, και μάλιστα χωρίς να σταματήσουν τα χείλη του το μπλέξιμο ανάμεσα στα δικά μου. Ζούσαμε κι οι δυο μας ένα πάθος τόσο ξεχωριστό και τόσο ..."παραδεισένιο"....

Γίναμε κι εμείς σαν τη θάλασσα... το κύμα... και τον έρωτά τους με την ακτή... το όμορφο ακρογιάλι....

Αλλάξαμε θέση.... πήγα εγώ από κάτω... ξάπλωσα στο κρεβατάκι κι έγυρε πάνω μου....

Ένιωθε νύστα... το ίδιο κι εγώ... Ήρθε ο θεός "ύπνος" προσπαθώντας να πάρει τη θέση του "έρωτα" εκείνης της στιγμής. Λέγαμε να σηκωθούμε αλλά το πάθος κι ο πόθος του ενός για τον άλλο δε μας άφηναν.

Αστειεύτηκε μάλιστα λέγοντας ότι θα τον έπαιρνε ο ύπνος στην επιστροφή καθώς θα οδηγούσε για το σπίτι του, αλλά τίποτα...

Συνεχίζαμε κι οι δυο την τρελή επαφή των χειλιών μας που προσπαθούσαν να εξερευνήσουν το κάθε ζευγάρι χειλιών, τα χείλη του άλλου, από τη μια γωνιά έως την άλλη...

Η ώρα ήταν περασμένες 3 όταν φύγαμε... Περπατούσαμε αγκαλιασμένοι σφιχτά, μεθυσμένοι από έρωτα κι αστειευόμασταν...

Να μας άκουγε κανείς, ο τρόπος που μιλούσαμε ο ένας στον άλλο, θα φάνταζε με τη σχέση αγάπης και στοργής μιας μάνας με το μωρό της...

Παράλληλα εγώ, ζούσα εκστασιασμένη ακόμα, από το φιλί μας... Βρισκόμουν μέσα στην αγκαλιά του κι ένιωθα μια αγαλλίαση ...μια σιγουριά και μια ευχαρίστηση... Ικανοποίηση που τελικά τα συναισθήματα του δείχνουν να είναι αμοιβαία με τα δικά μου....

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και δεν ήθελα να βγω απ'την αγκαλιά του...

Στο μεταξύ έδειχνε νυσταγμένος και τον έβαλα να υποσχεθεί πως σε περίπτωση που ένιωθε νύστα σαν οδηγούσε, να σταματήσει το αυτοκίνητο μέχρι να του περάσει... Έτσι είχαμε συμφωνήσει......

Εκατό μέτρα πριν φτάσουμε στο σπίτι μου σταμάτησε τ'αμάξι... μου έκλεψε ένα φιλί των δύο δευτερολέπτων... για να καληνυχτίσουμε ο ένας τον άλλο... και μου ευχήθηκε το πιο όμορφο ...το πιο υπέροχο.... το πιο γλυκό.... 

"Καλή μας χρονιά!"

Μετά ...στο σπίτι ...πού να με πάρει ο ύπνος... Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω κατά πόσον, όλα αυτά που έζησα λίγες ώρες νωρίτερα ήταν πραγματικά ή ήταν νοερά ...δημιουργήματα της φαντασίας μου.

Κι όμως... ήταν πραγματικότητα το ζεστό και φλογερό του φιλί καθώς και το χάιδεμα με τ'ανάλαφρο του χέρι....

***************

Κάποιες στιγμές... έρχονται έτσι απλά στο συναπάντημα του χρόνου και μέσα τους περικλείουν μια τέτοια μαγεία που οι λιγοστές λέξεις είναι πολύ μικρές για να περιγράψουν το συναίσθημα και το βίωμα....

Σας εύχομαι να ζείτε τέτοιες στιγμές πάντοτε και να τις δέχεστε να έρχονται στη ζωή σας! 

Καλή μας χρονιά φίλοι μου!.... 

© Αριάνα ® 

Η πρώτη φορά...δεν ξεχνιέται ποτέ...

...κι αν η πρώτη αγάπη μένει για πάντα στη καρδιά και τη μνήμη μας...τί συμβαίνει με την πρώτη σεξουαλική μας επαφή...?

Στα 17 μου λοιπόν γνώρισα ένα παλληκάρι, 6 χρόνια μεγαλύτερό μου...Ήταν πολύ γοητευτικός και αρρενωπός... Μελαχρινός....με κείνο το ατέλειωτο,βαθύ βλέμμα που με μια ματιά του ....με έκανε κι έλιωνα! Είχε - φυσικά - μια σχετική εμπειρία σε ότι αφορά το αντίθετο φύλο (αφού είχε ήδη ξεκινήσει το άθλημα από πολύ νωρίς )...σε αντίθεση με μένα που ήμουν η απόλυτη "πρωτάρα"!!! Γνώριζε λοιπόν πολύ καλά πώς να συμπεριφερθεί σε μια νεαρή και άβγαλτη κοπέλα κι έτσι φάνταζε στα μάτια μου ακόμη πιο γοητευτικός!!! Ήταν πάντα γλυκός και τρυφερός απέναντί μου και τόσο καλός σε όλα του που ένιωθα σαν να με πρόσεχε μην του σπάσω (λες κι ήμουν από γυαλί)...Ένιωθα να προβλέπει το τί θέλω και να λειτουργεί ανάλογα!!! Κι εγώ ευτυχισμένη και ενθουσιασμένη μαζί του...Έτσι δεν αντιστάθηκα καθόλου 3 μήνες περίπου μετά,όταν επιτέλους ήρθε η ώρα να γνωρίσω κοντά του τον έρωτα!!! Το ένστικτό μου δεν είχε κάνει λάθος...ήταν πράγματι πολύ όμορφα...
Με οδήγησε στο χώρο του...ένα ξέχωρο δωμάτιο έξω απ' το σπίτι που ζούσε η υπόλοιπη οικογένειά του.Τα είχε όλα έτοιμα...χαμηλό φωτισμό...κεριά αναμμένα ...κτλ. Ήταν προσεκτικός και τρυφερός μαζί μου...κράτησε τα προκαταρκτικά χάδια για αρκετή ώρα,πρετοιμάζοντάς με απόλυτα γι' αυτό που θα ακολουθήσει!!!Κι όλα κύλησαν υπέροχα!!!Το σώμα χαμένο σε απάτητα ως τότε μονοπάτια και τα συναίσθηματα έντονα ...αν και πρωτόγνωρα,εκείνος όμως με βοήθησε να τα απολαύσω στο μεγαλύτερο,για την περίπτωση,δυνατό βαθμό!!!Το επόμενο διάστημα ακολούθησε και η δεύτερη...και οι τρίτη φορά...
΄Ωσπου το μυαλό μου αποφάσισε να δουλέψει περίεργα... Άρχισα να αισθάνομαι τύψεις κι ενοχές που δεν ήμουν πια "παρθένα"!!!...και θεώρησα εκείνον υπεύθυνο γι' αυτό!!Ένιωσα πως με "παρέσυρε" καθότι πιο έμπειρος κατά πολύ από μένα!!
Έτσι του ζήτησα να χωρίσουμε...Είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν μπόρεσε να το καταλάβει,ούτε και να το χωνέψει...αφού απ' τη μια τον διαβεβαίωνα ότι ήταν πραγματικά υπέροχα και πως η γενικότερη συμπεριφορά του ήταν ιδανική...κι απ' την άλλη....
Μετά από καιρό φυσικά τα είδα από άλλη ματιά τα πράγματα...Μεγάλωσα σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη και άκρως συντηρητική κοινωνία,σε μια επαρχιακή πόλη που το μόνο που είχε να σου διδάξει ήταν η ηθική...η δική τους φυσικά ηθική...η εικονική,αφού στην πορεία κατάλαβα πως όλα είναι για το "φαίνεσθαι"...
Παρ' όλα αυτά κατάφερε τότε να επηρεάσει καταλυτικά την προσωπική μου σχέση κι επαφή και να μου στερήσει ένα σύνολο εμπειριών που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της μετέπειτα ερωτικής μου οντότητας....Εμπειρίες σε μια χρονική στιγμή της ζωής μου που,όπως και καμία άλλη,δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ...
Τελικά όμως το σημαντικότερο όλων είναι...πως η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση ήταν ιδανική...όμορφη...τρυφερή...αξέχαστη...και με έκανε να "αγαπήσω" τον έρωτα...κι αυτό θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή!!!!

Και κάπως έτσι...το αγοροκόριτσο μεταμορφώθηκε σε....γυναίκα.... (© Αριάνα ® )

Κι όμως ...η μικρή δεν ήταν σαν όλα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της.... Πού την έψαχνες πού την έβρισκες... με τα αγόρια να κάνει παρέα.... πότε να παίζει μπάλα.... Μα ναι... Ποδόσφαιρο κανονικό.... Και μάλιστα ήταν ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας τους! Να κάνει φιγούρες με τακουνάκια, να σταματάει τη μπάλα με το στήθος.... να τρέχει από τη μια άκρη του γηπέδου μέχρι την άλλη για να προλάβει την μπάλα να μην μπει στο τέρμα (εν ανάγκη μεταμορφωνόταν από επιθετικός σε αμυντικό...).

Κάποιες φορές καταδεχόταν να παίξει και με τα κοριτσάκια της ηλικίας της... σχοινάκι.... μήλο.... λάστιχο*.... αεικίνητο παιδί.... δεν καθόταν λεπτό....
Και φυσικά το αγαπημένο της παιχνίδι.... το κυνηγητό... αγριοκάτσικο τη φωνάζανε οι φίλες της... και της άρεσε να τρέχει να πειράζει τα αγόρια και τα κορίτσια παίζοντας "μπατσάκια"... και μετά να τρέχουν να της ανταποδώσουν και να μην μπορούν να την φτάσουν....

Ξάφνου.... ένα καλοκαίρι.... σταμάτησε....
Απομονώθηκε... κι εκεί που δεν καθόταν ούτε λεπτό παρέμενε μαζεμένη....
Περίεργα πράγματα ένιωθε να της συμβαίνουν....
Το κορμί της άλλαζε... δεν ήταν δικό της πλέον....
Δεν ένιωθε άνετα να τρέχει και να παίζει ποδόσφαιρο γιατί πονούσε το στήθος της... ακόμα και λάστιχο αδυνατούσε να παίξει... γιατί αισθανόταν ότι έχει ένα σώμα που δεν είναι δικό της και την ....εμπόδιζε...

Μονολογούσε  κι απορούσε....
"Γιατί να μου συμβαίνει αυτό... Το ξέρω ότι τα κορίτσια γίνονται γυναίκες όταν μεγαλώνουν και μεγαλώνει και το στήθος τους... αλλά γιατί σε μένα.... Ήθελα πολύ να είμαι αγόρι... Να μην έχω ν'αντιμετωπίσω τέτοια προβλήματα... Όλοι με κοροϊδεύουν τώρα .... Αααααχχχχχχχ!!!!!"

Θυμάται τον εαυτό της σε στιγμές που μαζεύονταν με τις φίλες της και καθόντουσαν και παρακολουθούσαν τις γυναίκες που περνούσαν απ'το δρόμο και γελούσαν με το θέαμα του στήθους καθώς κουνιέται όταν οι γυναίκες αύξαναν το βήμα τους ή έτρεχαν να προλάβουν έγκαιρα το λεωφορείο... κλπ....  Πραγματικά ήταν πολύ αστείο το θέαμα.... Ένας όγκος εκεί πέρα να κουνιέται αλλοπρόσαλλα.... κι όσο πιο μεγάλος ο όγκος τόσο πιο πολύ....

Δεν ήθελε να βιώσει αυτή την αλλαγή....
Την ένιωθε ξένη προς αυτήν...
Κι όμως... ο καιρός πλησίαζε για να γνωρίσει η μικρή Μελίνα την πραγματική της φύση... Να της πει τα μυστικά της..... Να την αγαπήσει και να αφεθεί να την οδηγήσει στο δικό της το δρόμο....
Μέσα σε ένα καλοκαίρι ...μα ναι... κι όμως.... τρεις μήνες σ'αυτές τις ηλικίες μπορούν να είναι αρκετοί για να μεταμορφώσουν το κορμί ενός κοριτσιού σε φιγούρα που θυμίζει κάτι από γυναίκα.... και φυσικά λέω θυμίζει γιατί επέρχονται κι άλλες αλλαγές μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση αυτή... αλλά σοφά η φύση μας εποίησε... και μας δίνει χρόνο να της κατανοούμε και να τις αποδεχόμαστε...

Λίγα χρόνια μετά η μικρή Μελίνα μεγάλωσε... ερωτεύτηκε.... αγάπησε.... αγαπήθηκε.... μα πάνω απ'όλα αγάπησε τη φύση της.... κι αυτοί οι "όγκοι" (έτσι περιέγραφε σαν παιδί το στήθος της - μέχρι να το αποδεχθεί).... έγιναν το δώρο που της έκανε η φύση και ένιωσε να καταλαβαίνει το μεγαλείο αυτού του δώρου όταν θήλασε το πρώτο της παιδάκι!....
Φυσικά, μιλώντας μαζί της σήμερα εξομολογείται...
"Κι όμως το στήθος μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης μου, του είναι μου.... Ομολογώ ότι μικρή τα παιδιά με κορόιδευαν κι αισθανόμουν κι άσχημα τότε γι'αυτό.... αλλά το παράδοξο είναι πως μεγαλώνοντας ένιωσα το ίδιο το στήθος να γίνεται αντικείμενο πόθου... χα!... τι ειρωνεία η ρόδα της ζωής... 
Για μένα το στήθος είναι η εκδήλωση της θηλυκότητας πλέον. 
Νιώθω γυναίκα όταν αισθάνομαι το σύντροφο μου να με αγαπά και να με ποθεί... ποθώντας παράλληλα και εκδηλώνοντας τον πόθο του με ένα χάδι ή με ένα φιλί ...αγαπώντας και το στήθος μου μαζί μ'εμένα...
Αισθάνθηκα τη θηλυκή μου φύση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια όταν βίωσα το δέσιμο του παιδιού μέσα από τον θηλασμό.... 
Είμαι γυναίκα.... και αγαπώ την γυναικεία μου φύση....  Αυτές τις δυο βουνοκορφές που έχουν γίνει εκδηλώσεις πόθου και αγάπης... εκδηλώσεις τρυφερότητας και στοργής.... Δεν έχει σημασία το μέγεθος αλλά το σύμβολο και η μεγαλοπρέπεια της ίδιας της φύσης που εκδηλώνεται μέσα από αυτές τις δυο πανέμορφες βουνοκορφές"

Και ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται.... κάπως έτσι....

Θα είναι ιδιαίτερη η χαρά μου να μοιραστείτε μαζί μας το τρόπο που βιώσατε τη δική σας μεταμόρφωση... και αποδοχή της φύσης σας!

* Λάστιχο: Το λάστιχο είχε τις δύο άκρες ενωμένες και είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να τεντώνει τουλάχιστον 1 μέτρο. Δυο ατομα,  τοποθετούσαν το λαστιχο στα πόδια τους, πρωτα με ανοιχτά πόδια, και το κάθε φορά που ξεπερνιόταν το εμπόδιο ανέβαινε το επίπεδο δυσκολίας ανά ύψος ως εξής στον αστράγαλο -> γόνατο -> μπούτι -> και για όσους ήθελαν να δοκιμάσουν και στο λαιμό. Μετά με κλειστά ποδιά για να ανέβει το επίπεδο δυσκολίας, με την ίδια σειρα. Και τέλος να περαστεί το λάστιχο στο ένα πόδι ώστε η σχισμή που θα κάνει θα είναι πολύ μικρή. Εσύ έπρεπε, να κάνεις μια σειρά από κινήσεις, για να περάσεις στην επόμενη και κάθε φορά δυσκολότερη φάση του παιχνιδιού. Οι κινήσεις ήταν : Με μια κίνηση, έπρεπε να πηδήξεις και να τοποθετηθεί το ένα πόδι στη σχισμή του λάστιχου και το άλλο έξω (εύκολο στα δυο πόδια, δύσκολο στο ένα και ακόμα δυσκολότερο όσο το λάστιχο τοποθετείτε ψηλότερα), μετά με δεύτερο πήδημα, έπρεπε να μπει το άλλο πόδι στη σχισμή και το άλλο απ'έξω. Τέλος με τρίτο πηδηματάκι, και τα δυο πόδια μεσα, και τέλος έξω και τα δύο πόδια έπρεπε να είναι ανοιχτά και αναμεσα τους να είναι και οι δύο άκρες του λαστιχου και η σχισμή.

© Αριάνα ®